Steve Jobs: Appeltje Q (column)

Het is dat ik vandaag geacht werd deze column in te leveren, want anders zat ik de hele dag in mijn Steve Jobs-kamer (in mijn zwarte coltrui) naar het requiem van Faurré te luisteren en met iconische shit als de iCube en de Imac I te pielen. Uiteraard onder een portret van Steve Jobs (1955 - 2011) himself, terwijl wierook het vertrek vult en 2000 weeklaagvrouwen in zwarte burka het requim dat via iTunes wordt afgespeeld overstemmen. Zelden verloor een land, een natie, een wereld, een universum zo'n groot talent, ziener, ondernemer, kapitalist, winner, creatief, held, inspiratiebron en bezitter van tigerblood. Natuurlijk, voor mij is het makkelijk wijlen de Grote Commander in Chief (God hebbe zijn ziel) te herdenken. Mijn leven was, is en blijft in het teken staan van Apple-Macintosch. Dat weet iedereen. Wat Steve Jobs voor mij heeft betekend is te vergelijken met wat Activision en EA-games hebben betekend voor Webwereld-reaguurders. Alles dus. Een totale levensinvulling, op alle fronten. Het was namelijk Steve die ervoor zorgde dat de producten van Apple meer waren dan superdupergebruikersvriendelijke spullen. Dankzij Steve werden het zilverkleruige juweeltjes, die alleen al vanwege hun voorkomen die vanafprijs van 1040 euro waard zijn. Al deed je niks met zo'n Macbook (Pro uiteraard, ik ben geen pauper), wat niet kan want producten van Apple werken gewoon altijd, dan nog was het z'n geld waard qua design. Wat Jan de Bouvries heeft betekend voor het Gooi en Patty Brard, heeft Steve Jobs betekend voor huize Bartje Brussels. Ik durf zelfs te zeggen dat zonder Steve Jobs de eenentwintigste eeuw de eenentwintigste eeuw niet zou zijn maar eerder een soort van donkere middeleeuwen met uitsluitend mededelingen dat er ongebruikte icoontjes op je bureaublad staan. Maar genoeg daarover. Het ware, goede en schone van Apple is voor iedereen intuïtief inzichtelijk. Steve Jobs was meer dan een designer en architect voor mensen die zich dat wél gewoon konden veroorloven. Steve (ik spreek zijn naam slechts uit met het grootste respect) was namelijk ook een inspirator. Een voorbeeld van hoe je als mens tot grote hoogte kunt stijgen. Wat anderen ook zeggen, hoe ver je ook buiten begane paden lijkt te treden, hoe hoog je hoofd ook boven het maaiveld uitkomt, doorzetten en geloven in jezelf maakt de ultieme winnaar. Steve was daarvan het levende bewijs en ik mag hopen dat hij het voor eeuwig blijft. Ooit was ook hij niet veel meer dan een morsige nerd die in zijn garage zijn plannetjes uitvoerde, zoals duizenden mensen dagelijks doen in hun garage. Alleen wist Steve dat je, als je eenmaal aan die plannetjes bent begonnen, je niet meer moet ophouden. Nooit laten afleiden, focus blijven houden. Hoon en spot waren zijn deel, maar dat deerde hem niet. Wie een rotsvast geloof heeft in zijn eigen vermogen weet dat hoon en spot niets meer zijn dan de bevestiging van een gestaag groeiend succes. Zelfs mislukkingen brachten hem niet uit balans. Een mislukking is slechts een kleine correctie van dat wat nog niet volledig is geperfectioneerd. Het gaat om doorademen, uithuilen en daarna weer opnieuw beginnen. Desnoods honderdduizend keer. Uiteindelijk groeit elke foeilelijke Apple ][ met 16 kleuren uit tot een Macbook air. Tijd is de enige factor, het vermogen die tijd door te komen is de menselijke variabele. Kanker en de dood waren de enige vijanden waar ook Steve Jobs niet tegenop was gewassen. Uiteindelijk zijn dat de enige vijanden die iedereen overwinnen. Het gebruik van Appeltje-Q zal in elk geval nooit meer hetzelfde zijn.